Perugia Güncesi | Perugia Diary

Bu yazıyı 8 dakikada okuyabilirsiniz...

Önceki yazılarımdaki anılara bizzat şahit olan arkadaşlarla eski günleri hoşça anımsamaktan yola çıkarak, Perugia gezisinden hatırımda kalan anekdotlarla devam ediyorum. Perugia, çizme olarak adlandırdığımız İtalya’nın tam da ortasında yer alan Umbria eyaletinin çikolatasıyla ünlü başkenti. Bu kent, ziyadesiyle yüksekte konumlanmış.

İtalya’ya gideli bir ayı geçmişken, kasabanın yakınındaki küçük şehirler dışında henüz bir yer görmemiştim. Ekim ayında, değişim öğrencilerinin biricik dostu, İtalya’yı ana yurdu hissetmelerinin müsebbibi, kimsesizlerin kimsesi ESN ekibinin Perugia’ya gezi düzenleyeceğini öğrenince arkadaşlarımla paylaştım. Fikir birliğine vardık ve kişi başı 40 euro karşılığında dört kişi geziye katılmaya karar verdik. ESN ofisinde ödemeyi yaptım,ve kalkış saati ile kalkış yerini sevgili İtalyan arkadaşlarımdan öğrenmemle birlikte kısa bir şok geçirmem bir oldu. Zira, yılların verdiği tersten yaşama alışkanlığım İtalya’da da sürmekteydi. Adına aylaklık mı dersiniz yoksa bohemlik mi size kalmış.

Perugia'dan bir manzara

Sabahın körüydü. Uykulu gözlerle parka doğru yürümeye başladım. Yurda yaklaşık on dakika yürüme mesafesinde, kasabanın göz bebeği olan bir parktı… Parka ulaştım. Otobüsü bekleyen kalabalığı uzaktan görebiliyordum. Orada yaşadığım dönemde, ilerleyen aylarda daha samimi olacağım fakat o gün bir yabancıdan farksız olan arkadaşlarımın yanına vardım. ESN ekibinden tanışıklığım olan iki kişi görevliydi bu gezi için. İkisini de o günlerden bu günlere hep o içi gülen gözleriyle, candan samimiyetleriyle hatırlıyorum, hatırlayacağım. Yirmi otuz civarı bir gruptuk. Sabahın ayazında sayım yapılırken eksik olanları ve otobüsü çaresizce beklemekteydik. Sonunda, sayım tamamlandı ve günübirlik yolculuğumuza başladık. Ancona üzerinden Perugia’ya yolculuk edecektik. Ancona’da mola verip, oradan katılacaklar alınıp yola devam edilecekti. Birkaç saat süren yolculuktan sonra, Perugia’daki ilk durağımız, her sene geleneksel olarak düzenlenen çikolata festivaliydi. ESN ekibi, geziye katılan herkese, festivalde yer alan çikolata stantlarından ücretsiz olarak bir çikolata türünü tatmamızı sağlayan formu bize takdim etti. Başımıza geleceklerden habersiz, ağzımız kulaklarımızdaydı. Gezi planının geri kalanını yeri gelince anlatmak üzere Ancona’da durakladığımız anlardan devam ediyorum. Yarı uyanık bir haldeydim. Otobüs durdu, ve o muhteşem coşkularıyla İspanyollar otobüsün içine savaş meydanındaki askerler misali akın ettiler. Şamata yolculuk boyunca da, batının iyi taraflarını almamızı bana hatırlatırcasına devam etti. Şunu söylemeliyim ki; Halimden memnundum. Zira, üzerine ölü toprağı serpilmiş gibi seyahat etmek, yaşı otuzu bile bulmayan gençlere yakışmazdı…

Perugia’ya vardık. Ancona’dan aramıza katılan iki Türk ile tanıştık. Biri, topluca, kısa boylu ve esmerdi. Gezi boyunca gözlemlediğim üzere, ortamlarda girişimci tavra mensup bir arkadaştı. Diğeri uzun boylu, sakin, açık tenli birisiydi. Gezide zaman zaman sohbet etme imkanı da bulduk. Hatta, bu bahsettiğim uzun boylu arkadaş aylar sonra beni arayıp; ''Can senin o tarafa geliyoruz, buralardaysan görüşelim'' demişti. Ricasını yanıtlamış, kasaba civarında kısa bir yürüyüş yaptıktan sonra kalmasını teklif etmiş, fakat gitmesi gerektiğini söylediğinde ısrar etmemiştim. Şehir öyle yüksekteydi ki, vardığımız yerde otobüsten indikten sonra, fünikülerle metrelerce yükseğe çıkıp şehir merkezine ulaşmıştık. Daha en başından bu yönüyle cezbetmişti beni Perugia. Merkeze ulaştıktan sonra, doğrudan çikolata festivaline gittiğimizi hatırlıyorum. Çok kalabalıktı ve İstanbul’u aratmıyordu. İtalyanların üstüne, sanki festivalden haberdar olup yakın ülkelerden gelen fırsatçılar da oradaydı. Öyle tıklım tıklım idi. Bedava çikolata yememize olanak sağlayacak formları alıp, sonunu düşünmeyen kahraman gibi, sırıta sırıta stant stant dolaşmaya koyulduk.

Bir, iki derken midemden iyi sesler gelmiyordu. Aslında, çok açık olarak artık durmam gerektiğini hatırlıyorum, sonrasını hatırl... Yok yahu, o kadar değil. Fakat o öğrenci psikolojisi var ya hani hepiniz iyi bilirsiniz. İşte oydu sebebi. Mide fesadı şüphesi bir yana dursun, günün büyük çoğunluğunu o geniş uzun caddeye kurulu stantların arasında geçirmiştik. Bize verilen süre dolduktan sonra buluşma yerine gittik. Sonrasında, yerel içerikli şehir turu tertip edildiğini İtalyan arkadaşımdan öğrendim. Tur, onlarca kişinin eşliğinde ne kadar sağlıklı olabilirse o kadar oldu. Hakkını vereyim, ESN’den iki arkadaşım, sorumluluklarını yerine getirmek bir yana, yüzlerinden gülümseme hiç eksik olmadı. Şehir turu için bir rehber ayarlanmıştı. Kısa boylu, roman kıvamında esmer birisiydi. Kısa parlak saçları, briyantinli gibi görünüyordu. Alacalı bulacalı bir gömlek giymiş(Seksenler dizisindeki Ergun’u hatırlayanlar...) üzerine de bir deri ceket atmıştı. Kot pantolonunun altından ince sivri burunlu ayakkabısı baş vermişti. Bir Balat genciydi sanki, ve dikkatimi çekmişti. Kendinden emin, profesyonel tavırlarla hem yürüyor hem de sokaklardan geçerken bize kıymetli bilgiler veriyordu. Aynı anda, ESN ekibinden arkadaşım da onun melodik İtalyancasını İngilizce’ye tercüme ediyordu. O kadar yöreseldi ve çok kalabalıktı. Rehberin yanına yaklaşmayadur, adamın dediklerini bile işitemiyordum. Bir zaman sonra da kulak vermeyi bırakıp, makinemle çekmeye değer gördüğüm yerleri fotoğraflamaya başladım.

Kısa şehir turundan sonra, serbest zaman verildi ve belirlenen saatte buluşma noktasında olmamız net bir şekilde belirtildi. Boş zamanda şehir içindeki sokaklarda yürümeye koyulduk. Her İtalyan şehrinin özelliği gibi Perugia da, o taştan evleri, rengarenk panjurlarıyla adeta kendini cömertçe gösteriyordu. Bir ara, Irish pub tarzı bir yere girdik. Barın tasarımı çok özgündü. İtalyan esintileri ile Irish pub özelliğini taşıma çabalarını çok güzel bütünleştirmişti. Gözümü alamadım ama oturmadık da orada. Daha sonra, yorgunluğun verdiği hisle uykusuzluk birbirine karışmış halde buluşma noktasına gittik. Gezinin programına göre sıradaki aktivite diskoydu. Oldum olası diskolardan pek haz etmememi göz önünde bulundurursak, bu habere tepkim; ''İyi ne yapalım, Perugia’nın bağrından kopup gelen bir disko görürüz olmuştu sanırım''. Otobüsün gelmesini bir süre bekledik. Umbria ayağımızın altında resmen ışıldıyordu, ve manzarası muhteşem görünüyordu. Bankta oturup otobüsün beklenişi etkinliğini sürdürürken, ''bir Türk dünyaya bedeldir'' sözünün gerçekliğiyle Türk bir kızla karşılaştık. Kendisinin de bir değişim öğrencisi olduğunu, annesinin yanına ziyaretine geldiğini söyledi. Güneş, ertesi sabah yeniden doğmak üzere etrafı karanlığa boğdu. Otobüs geldi, herkes, kendilerini bekleyen eşsiz maceraya çabucak atılmak adına bir hışımla otobüse doluştu. Kaptan tamam mıyız gençler dedi. Yol aldık. Ben yine uyukladım.

Diskoya ulaştık. Tipik İtalyan şehirlerinin göbeğinde bulunan gece kulüpleriyle arasındaki fark izbe bir yerde bulunmasıydı. Konumu öyle bir yerdeydi ki, civarında hiçbir bina yahut yerleşim yeri görünmüyordu ve zifiri karanlıktı. Bana hissettirdiği, tedirginlikle birlikte bir maceraya atılma duygusunun verdiği heyecandı. Her gece kulübü gibi, giriş artı bir içecek ücretsiz planıyla içeriye girdik. Girdikten sonra anladım, öyle her içeceği de dahil etmemişler. Anlayacağınız, bana bir mojito gibi değildi içecek menüsü. Kıytırıktan bir şey alıp bar taburesine geçtim. Bilenler bilir, bu tür gece kulüplerinde babanızın oğlunu görseniz tereddüt etmeniz mümkündür. Aynı zamanda, şöhretin parıltılı ışıklarını andıran parlak ışıklar sizi içmeden sarhoş etme potansiyeline sahiptir. Her taraftan ışıklar saçılıyor, disko topları havada uçuşuyor, gençler kendilerini hunharca müziğin tınısına bırakıyorlardı. Ortadaki büyük dans pistini görmek dahi mümkün değildi. Gündüz cereyan eden çikolata festivalinde yer alan o meraklı mı meraklı güruh, sanki çikolatalardan aldıkları enerjiyi burada tüketeceklerine ant içmiş gibi delicesine dans ediyorlardı. Bu kadar enstantanenin yanında, bir de diskoda bulunan tuhaf giyinmiş ablalar, abiler, ablabiler vardı. İyisi mi siz unicorn gibi bir şey hayal etmeyi deneyin isterseniz. Kendilerini tasvir etmem onlara karşı kabaca bir davranış olabilir. Giyimi ve yüz ifadeleri birbirinden tamamıyla zıt bu kimseleri bilincime ekledim. Aksi, istesem de mümkün görünmüyordu. Gürültülü tekno müzikten sıkılmış halde dışarı çıktım. İçerideki dumanlı havanın üstüne, o keskin soğuk havayı dışarıda içime çekmek iyi geldi. Kasabadan geldiğim üç arkadaşla birlikte oturduk, muhabbete koyulduk.

Eski şehir turundan bir görünüm

Birkaç saat sonra, gezinin günübirlik olduğunu düşünürsek, bizi eğlendirecek yahut oyalandıracak bir şeyler yapılması gerekliliği gerçeğinden mütevellit, herkes toplandıktan sonra otobüse binip lunaparka gittik. Çok sevinçliydik. Lunaparkın büyüklüğü göz alıcıydı. Beni genel olarak pek açmasa da eğlenen arkadaşlar olduğunu da görmekteydim. Üç arkadaşım neyi var neyi yoksa bana emanet edip, şu havada 360 derece dönen cinsteki zımbırtıya bindiler. Ben de onları çığlık atarlarken ölümsüzleştirdim çektiğim fotoğraflarla.  Birkaç saat geçirdik. Yirmi dört saatlik aralıksız seyahatten sonra kasabamıza varmak üzere yola koyulduk. Otobüsteki herkes bitap düşmüş, biri bir taraftan horluyorken, bir diğerinin kafası koridorla bütünleşmiş vaziyette yol alıyorduk. Fakat, halen enerjilerinden bir şey kaybetmeyenler de vardı. İspanyollar... Geri dönüş yolculuğunun bu ilk saatlerinde, koşmaya doyamayan, gece olunca yatmayan sabah olunca kalkmayan enerjisindeki çocuklar gibi olan İspanyollar, içkilerini yudumlarken İspanyol türküleri söylüyorlardı. Fakat, enerjisinin bitmesine ihtimal dahi vermediğim İspanyolların bile sesi soluğu bir süre sonra kesilmişti.

Dokunsan patlayacak kıvamda, bir gündür uykusuzluğa doymuş haldeki, Fransa’dan İspanya'ya, Türkiye’den Polonya’ya kadar her memleketten öğrencinin bulunduğu gezi sona erdi. Herkes bir tarafa doğru yürümeye başladı. On dakikalık mesafedeki yatağımı düşününce, kendimi iyi hissediyordum. Yola atılmakla birlikte yatağıma doğru hasretle ve ağır ağır yürüdüm,pek takatim kalmamıştı. Uykusuzluk ile yorgunluğun kol kola zirve yapması vurucuydu. İkisi de son seviyeye ulaşınca insanda ilginç etkiler yaratma gücüne sahipti. Organizasyonu gayet iyi yürüten ESN ekibi ve gezi süresince iyi zaman geçirdiğim arkadaşlar sayesinde, dimağımda güzel anılar bırakan bu geziden birkaç anekdotu sizinle paylaştım.

Bir önceki Bologna yazıma buradan ulaşabilirsiniz.

Sevgiler, hoşça kalın…

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

You can read this article in thirteen minutes...

Depending on pleasant conversations I have made with my friends who were also in Italy with me, I would like to talk about my memories from a one-day trip to Perugia. Perugia is famous for its chocalates and the capital of the region called Umbria, which is right centre of Italy. The height of the city is quite high.

It was more than one month has passed since I arrived in Italy, and I didn't see main cities in Italy except some cities close to my town. When I learned that ESN group, who is the dearie friend of foreign students, and who is the reason of feeling ourselves at home, is gonna arrange a trip to Perugia, I shared this news with my some friends. We made a consensus, and we, four students, decided to participate in this trip by paying forty euros each. I had a minor shock while I was paying the fee in the ESN office, because they informed me about the departure time and location. My addiction of living reverse has been continuing in Italy as well. It is up to you to call this habit as a scruffiness, wandering or bohemianism. 

Perugia Eurochocolate Festival

It was the small hours. I started to walk towards the park in sleepy mood. The departure location was the well known park of the town and it was just ten minutes away from my residence by walk. I reached the park. I could see the crowd from a bit away. I got together with the people I am gonna be so sincere with months after, but at that time, I didn't know them. There were two people from ESN who were in charge of this trip, and I knew them. I will always remember them with the eyes shine with joy and hearty behaviour. We were about twenty or thirty people, and we have been waiting helplessly for the bus and the people hasn't come to departure location in the dry cold weather. At last, everyone arrived and we started our one-day trip. We were gonna travel to Perugia via Ancona, and we have taken some other students from Ancona, then we have move on travelling. After a couple of hours travel, our first stop was Traditional chocolate festival of Perugia which is organized every year at the same period. ESN Crew has presented us a gift which consists of a dozen of booths to buy chocolates for free. We were smiling from ear to ear without knowing the future side effects of this festival. I am moving on with the moment from our stop at Ancona, and I am gonna explain the schedule following. I was half awake. Bus stopped and Spanish students has entered the bus with vigour just as a battlefield condition. This uproar has continued during all the trip like our Turkish elders always say us; ''Adapt the good sides of Western civilizations.'' I should say that I was satisfied with this situation because travelling just as you are old enough to not to enjoy wasn't suitable for those students who were not even in their 30s.

We arrived in Perugia, and we met two Turkish boys who joined us in Ancona. One of them was a bit fleshy, short and he looked like having entrepreneur vibes. Another one was tall, relaxed and light skinned. We had chance to chat during the trip. In fact, the tall guy once called me saying; ''Can, we are around the place you are staying, can we meet?'' I responded positively and we walked around the town together. Then, I offered him to stay but he told me that he has to leave. Then I said okay. Anyway, we reached Perugia. The height was so high that we reached city centre by funicular after dropping off the bus. From the beginning, Perugia captivated my interest with this characteristic. After reaching the city centre, I directly went to the Festival area. It was so crowded that Istanbul could be equal with this amount of people. On top of all local people around there, it seemed like there were some other people who were aware of the festival and coming from neighbour countries. It was this much like hell. We got the forms of getting free chocolate, and we started to walk around the boothes like heroes who don't think about their future. 

I started to feel some voice from my stomach which seemed not good at all. Actually, I remember that I should stop eating chocolate. I couldn't reme... I wasn't that much but as all Turkish students may understand, it was because of student psychology, that's all. Aside from the suspicion of upset stomach, we have spent nearly all day between those boothes in the festival area. The times for festival event was over, so we went to meeting point. Then, I learned from my Italian friend that there will be a local trip around the old town. This short city tour was done with tens of people without getting any information because of the crowd. However, I must give our ESN officers their dues. Apart from fulfiling all the responsibility perfectly, they were always positive. There was a guide for the city tour. He was short, and he seemed he had a gipsy skin. His short hair was shining with brilliantine, and he was wearing a leather jacket on his shirt which was like eighties shirt with lots of colours. He had a pointy-toed shoes which was barely seen from his black jeans. He was just like a man from Balat* district, and he attracted my attention. He had an air of confidence. He walking down the streets just like a pro by informing about the significant points of the places. At the same time, my friend from ESN has been interpreting his words into English. As you see, tour was this much local. It was so crowded that staying next to guide wasn't even the point, trying to hear what the guide is telling wasn't possible at all. So, I gave up trying to hear what has been said, and I started to take photos of noteworthy points along the streets.

After short city tour, we got free time and it was said that we have to be at the meeting point on the specified time. We hit the streets during this free time. As other Italian historic cities, Perugia was showing herself generously with the colourful blinds and stone houses. Sometime, we got into an Irish pub. The design of the bar was quite unique. It was combined with Italian moves and Irish features together. I couldn't help myself to staring at all details of the pub. We spent that time like those activities. Then, we went to meeting point tiredly and sleeplessly. According to the trip schedule, the next stop was the disco. When I take my negative approach towards these kind of night clubs, I suppose that my reaction towards this schedule was; ''Let's see a regional night club of disco.'' We have waited for bus to arrive the meeting point for some time. The Umbria was shining beneath us, and the scenery was wonderful. When we were waiting for the bus by sitting on the park benches, as a Turkish saying tells; ''A Turk means all the world'', we came across a Turkish girl around the benches. She told us that she was also an exchange student living in Perugia, and her mom visited her at that time. Sun blacked everywhere out. Bus arrived. Everyone has started to run towards the bus as if they were standing out a new adventure that is waiting for them to join. Driver said; ''Are we all done?'' Then, we moved. I nodded off again. 

We arrived the night club. The difference between this club and the other which are at the heart of city centres was that it was at an isolated surroundings. The location was so strange that there were no buildings or settlement areas at all, and it was as dark as pitch. This environment made me feel like nervous and excited as if I am getting into a unique adventure at the same time. As any other clubs, the entrance plan included one free drink. After going inside, I understood that they didn't include good beverages into the plan. I mean that you cannot order a mojito and a bourbon with ice. I got something ordinary, and sat on a bar stool. Some may know that you even may mot recognize your own brother in these kind of clubs. The bright lights which resemble the glamour of the fame has the potential of making anyone drunk. There were bright lights everywhere, disco ball were flying in the sky and the youngsters were letting themselves go with the rhythm bloodthirstily. It wasn't even possible to see the big dance floor because of the crowd. Folks who were so curious during the chocolate festival were dancing crazily as if they swore to consume their energy gotten from the chocolates eaten during the day. Aside from those, there were some other people look like men and women at the same time. I am speechless. Rather, you can think of an unicorn as an example. Describing them will be a sign of disrespect both to myself and to them. I added those people whose outfits and faces were totally different between each other. It wasn't possible to delete this image from my mind. I went outside from the night club with the bored mood of listening techno music. After the fuggy air in the club, I did feel good when I went out by inhaling the sharp cold air. We, four of us, sat on some place outside, and started to chat. 

An Amusement Park in Perugia

After spending a couple of hours in the club, when we think of one-day trip,and because of  the truth of spending time by enjoying or by pouring ourselves into something, we went to an amusement park. Yeap, Amusemeeeent Paaark! We were so happy. The Amusement park was huge enough to be surprised. Even it wasn't fun for me so much, I saw many people enjoying a lot. For instance, my other three friends gave me everything they have, before trying the thing which rotates 360 degrees at the amusement park. I took some of screaming photos of them while they were rotating. We have spent several hours there too, and we hit the road to reach our small town. Everyone in the bus got exhausted heavily. Someone was snoring while another one's head was about to become integrated with the hallway of the bus. Along the first hours of our return, Spanish people were different from the others. They were like the children who aren't bored of running, and who don't sleep on time and don't get up on time, and they were singing some Spanish songs. Even if I don't regard as possible, even those guys went silent after a while.

The trip in which people from France to Spain, from Turkey to Poland ended, and everyone  was like a powder barrel, and quite sleepless. Then, all the students started to walk towards different ways. I felt myself good when I thought about my bed which was just ten minutes away from me by walk. I started to hit the road in order to tumble myself into bed wishfully, I had no staying power to run. The main problem was that the exhaustion and sleeplessness were at the peak level together at the same time. When those two were at the top, they had the power to create some weird effects in the body. The trip which made me remember fond memories thanks to ESN Crew who organized this event perfectly, and thanks to my friends with whom I spent good time, I shared some anecdotes with you.

You can read my previous Bologna article via clicking here.

Sincerely, So long...

* Balat is a district in Istanbul downtown in which many gipsies have been living.