Sakin Yola Arkadaşlık Ederken... | Befriending a Very Peaceful Road
Bu yazıyı 5 dakikada
okuyabilirsiniz...
Merhaba. Hayır terk etmedim gezi günlüğümü :) Bugün, bir yerden ötekine yolculuğuma dair mısralar var burada. Noel zamanıydı ve ben de herkes gibi tatili değerlendirmek istemiştim. Önceki yazılarımda bahsettiğim üzere Viyana, Prag ve Berlin gezilerimden önce akrabalarıma uğramıştım. İşte bugün de Frankfurt'tan Viyana'ya uzanan sakin yolculuğumu anlatacağım.
 |
| İlerleyen ve titreyen otobüsten... |
Yola çıkış ve yol arkadaşlarım...
Akşam üzeriydi havaalanından eve yolculuk ederken. Yaklaşık bir hafta vakit geçirdim yıllardır görmediğim insanlarla. Güzel geçiyordu zaman, zira konuşacak birçok mevzu birikmişti. Ben Viyana'daki otel rezervasyonunu çoktan yaptırmıştım ve yol tarihi de belliydi. Lakin Viyana'ya gidiş yolunun ucunu açık bırakmıştım. Bulurum herhalde bir çözüm, bin bir türlü ulaşım yolu var diye düşünmüştüm. Oysa mesele bu kadar da basit sonuçlanmadı.
En önemli addedebilecek bir olayı belki de görmezden gelmiştim: Noel... Öyle ya trende, otobüste ve uçakta ya yer kalmamıştı, ya da servet değerindeydi biletler. Ben önceleri çokça kullanıp hiç zorluk çekmediğim blablacar'a dayamıştım sırtımı. Devlet gibiydi sanki bu blablacar, yahut ne zaman sıkışsan imdadına koşanlar gibi... Gidiş günü yaklaştıkça ben de Viyana'ya seyahat edecek insanları aramaya başlamıştım. Sonunda bir ihtiyar Almanla anlaşmıştım ki yolculuğa saatler kala adam gitmekten vazgeçmişti, ya da bana öyle demişti. Sonrasında gençten bir adamla el sıkıştım. Adam bana ev adresini sordu ve beni evden alabileceğini söyledi. Ben de "Vay, çok iyi. Ben sormadan teklif etti" diye düşünmüştüm. Oysa küçük sinsi gerçek Viyana'ya vardığımda ortaya çıkmıştı. Bu gerçeği hikâyenin sonuna saklıyorum. Akrabalarımın verdiği güzel hediyeler ve erzaklarla birlikte ölü ağırlığına erişen çantamı sırtladım. Yol açık, yola çık misali... Evin önünde anlaştığım kişiyi beklerken yanımıza siyah bir transporter yanaştı ve beyaz tenli, soğuk mizaçlı bir adam inip zoraki merhaba dedi. Adam Almandı ve kuzenimle Almanca bişeyler konuştular diye hatırlıyorum. Sonra çantamı bagaja atıp yola çıktık. Adeta evin önünden alınıp vip bir yolcu misali konforlu araca binmek beni oldum olası keyiflendirmişti. Yolculuk boyunca yalnız kalmamak da gayet güzeldi. Zira, şoförümüz 6-7 saatlik yol boyunca neredeyse hiç konuşmadı. Bir ara sadece önde oturan genç kızla konuştu o kadar. Şoför bu aracı adeta dolmuşa çevirmişti. Arkada üç kişi oturuyorduk, önde de Gürcü bir kız vardı. Ben başlangıçta herkesin otostopçu olduğunu düşünmemiştim ama sonra anladım ki adam yalnız yolculuk ederken para da kazanmak için dört kişiyi aracına almıştı.
Sükûnete yumulan saatler...
Aklımda çok buğulu kalan diğer yolculardan biri Afrikalıydı, hangi ülke olduğunu anımsayamıyorum ama çok samimi ve güleryüzlü birisiydi. Sanırım bir de Alman kız vardı arka koltukta. Ön koltukta oturan Gürcüye ise sanki sessizlik orucu bulaşmıştı şoförden. Kendisine birkaç soru sorup konuştuğumu anımsıyorum. Arka koltuktaki yol arkadaşlarım da kendi halinde olunca, nispeten uzun süren bu yolculuk oldukça sessiz ve sakin geçti. Şoför varış noktasına gözünü dikmiş bir çıta gibiydi. Otobanı arşınlayan arabayla 120-130 km'den aşağı hız yapmıyordu ve sadece bir kez mola vermiştik. Mola yeri bana ülkemizdeki dinlenme tesislerini hatırlatmıştı fazlasıyla. Hem çok benziyordu, hem de hiç benzemiyordu. Şoför yolculuğu çabucak bitirmeye kendini öylesine kaptırmıştı ki tuvalet ihtiyacı sebebiyle durmamıza rağmen işinizi çabuk halledip dönün demişti. Kendisi de marketten alışveriş yapmıştı. Hal böyle olunca molanın tadını çıkarıp gevşek gevşek dolaşmak mümkün olmadı elbette. Almanya'nın alabildiğine yeşil ve ucu bucağı görünmeyen ovalarıyla muhabbet ettim yolculuk boyunca. Dört yanım yeşillikle çevriliydi. Boğazına dek betona batmış otobanda ışık hızıyla ilerleyen aracın kirlenmiş camlarının ardında bir çift göz sükunete tutkun kentlerin buğu yeşiline doyamıyordu. Zira yolculuğun komşuları ülkemizdeki otobanların manzarasına pek benzemiyordu. Ben de bunun tadını çıkarıyordum, sessizlikle beraber... Hem Afrikalı oğlan hem de Alman kız Almanya'nın muhtelif şehirlerinde veda ettiler sessizlik arabasına. Ben de arka koltukta yayıla yayıla yolculuk ettim son birkaç saat. Ön koltuktaki Gürcü kızın da Viyana'da ineceğini öğrendim. Viyana'ya yaklaşınca şoförün "asırlardır" dünyaya bahşetmediği sözcükler dudaklarından aralandı: Nerede ineceksiniz? Ben de Viyana merkezinde uygun bir yerde inebileceğimi söyledim. Kendisi beni Schönbrunn Sarayı'nın yakınlarında bir yerde indirdi. Viyana'ya vardığımızda güneş mesaisini tamamlamak üzereydi. Öyle ya, otele vardığımda gün batmıştı.
Sürprizli...
Şimdi sıra şoförün sürprizine gelmişti. Adam aklınca işgüzarlık yapıp işi alabilmek için bana ekstra ücretten bahsetmemişti. Viyana'da bagajdan sırt çantamı alırken 10 Euro fazla isteyince sordum neden diye? Kendisi de sizi evinizden aldım diye yanıtladı. Oysa en başında bunu söylemesi gerekirdi. Avrupa'da nadir bulunan işgüzarlardan biriydi bu adam. Araçtan indikten sonra Gürcü kıza nereye gideceğini falan sorduğumu ve bana otelime nasıl gideceğimi anlattığını hatırlıyorum. Ardından metroya binip otele yakın bir yerde inip yürümüştüm. Yerin yedi kat altındaki metrodan yeniden yeryüzüne çıktığımda ortalık çoktan kararmıştı ve Viyana ölüm sessizliğine bürünmeye hazırlanıyordu. Uygun fiyatlı zincir otele vardığımda üç kişilik odada beni iki canayakın oda arkadaşı karşılamıştı.
Bu yazıma, Avrupa'da yolculuk ederken çektiğim çeşitli yol fotoğrafları eşlik ediyor. Hoşça kalın, sevgiyle kalın...
Bir önceki “Loreto” yazımı okumak için buraya tıklayabilirsiniz.
Befriending a Very Peaceful Road
6 minute read...
Hi there. No, no I did not abandon my travel diary. Today, I am writing about a short travel. It was Christmas and I, as everyone, decided to benefit from this holiday. As I mentioned on my previous articles, I dropped by my relatives before visiting Wien, Prague and Berlin. Here today, I am gonna talk about my peaceful ride beginning from Frankfurt to Vienna.
It was towards evening, while I was travelling from airport to home. I roughly spent one week with the people whom I did not see for years. Time was running and there were lots of things to talk about. I already made a reservation in a hotel in Wien and my departure time was set. However, I did not have any tickets to go to Wien. I guess I thought "I could find a way to go, there are millions of ways to travel around Europe." But it did not happen that easy.
I maybe ignored the most important thing: Christmas Time... Such that, there were either no available seats for trains, buses and planes or available ones cost fortune. I leaned back against blablacar with which I have travelled a lot around Europe. Blablacar was like a stable government, or like a loyal friend who come to my rescue. Since departure time was closing, I started to search for available blablacar drivers. At last, I found an old German gentleman, but he changed his mind a couple of hours before the departure, or he told me so. Then, I found a young man and we came to terms. This guy told me that he could take me from home and he asked for my address. And I said to myself "Wow, it's cool. He offered before I ask for the same thing." But the little sneaky truth came to the light once I reached Wien. I am saving this truth fort the last.
With the nice gifts from my relatives and lots of vittles, I took over my backpack which was like dead weight. It was like hitting the road, the road is clear... While we were waiting for the guy, a black transporter came close to us and a white-skinned, distant man said hello strainedly. He was German, he and my cousin talked each other in German. Then I put my backpack on the baggage and we hit the road. I cheered up because I was taken by home just as a vip. It was also great to not to be alone during the travel. Because the driver hardly spoke for 6-7 hour of travel. He just talked so little with the girl sitting on the front seat. Driver transformed this vehicle into a dolmush. We were three people on the back, one Georgian girl on the front. Firstly, I did not think everone was a hitchhiker in the car, but then I noticed that the guy decided to make money and take four people in the car instead of travelling alone.
Hours with full silence
One of the other passengers who I do not remember well was from a country in Africa continent. He was quite sincere and cheerful. I guess the girl on the back seat was German. The Georgian girl was like infected with a silence fast which was transferred him from the driver. I remember I asked some questions to her. Because the guys on the back seat were quiet, the long journey has passed very quiet and peaceful. The driver was like a cheetah who fixes his eyes on the destination. He was going at least 120-130 km/h and we just had a break once. The rest stop was like the ones in Turkey. It was just like in Turkey, it was nothing to do with the Turkish rest stops. Driver was hooked on ending the journey so much that although we stopped for the call of nature, he said us that you quickly do your job and come back to the car. He also bought something from he small supermarket. When it is the case, it was not possible to strolling around the rest place freely. I chatted with the immense green plains of Germany during the whole journey. It was all around green. Driver was going like at speed of light on the neck-deep highway with concrete and a pair of eyes can't get enough of green plains of the crazy quiet cities through the dirty glass of the car. Because the neighbours of the journey does not look like the highways of Turkey and I was enjoying the moment to the fullest with the silence. Both the African guy and German girl got off in several German cities. Then, I sprawled for a couple of hours until the end of journey. I learned Georgian girl on the front seat will also get off in Wien. When we approach Wien, the words which was not endowed by driver for ages to the world got out of his lips: "Where will you get off?" I said that I can get off any suitable spot in the downtown of Vienna. Then I got off around Schönbrunn Palace. At this time the sun was about to knock off work. When I reached my hotel, the sun was set.
It is time to talk about the driver's surprise. The guy was being pragmatist in his wisdom and he did not tell me the extra price, like that we could agree with me. When I was taking my backpack from the baggage in Wien, he requested 10 Euros more and I said "why?" He said I took you from your home. But he had to talk about this detail at the beginning. He was one of the rare pragmatist I met in Europe. I remember I asked Georgian girl that wehere she will go, and she told me how to go to my hotel. Then, I took metro and I got off somewhere near my hotel. When I crop out from the metro, which was like hundreds of meters below the ground, it was already dark outside and Wien was getting ready for the dead silence. When I went to the chain hotel which was quite cheap, my two other sincere roommates met me in the room.
The photos I took around Europe accompanies you in this article. So long, take care.
You can click here to read myprevious article called Loreto: A Divine Town.
Comments
Post a Comment