Ayaz ile Şefkatin Yârenliği: Salerno | The Companionship between Frost and Compassion: Salerno

Bu yazıyı 3 dakikada okuyabilirsiniz...

Merhaba, sabahın ilk ışıklarında başlayan Napoli gezisinin gecesinde ziyaret ettiğim Salerno’dan hatıramda kalanları yazdım bugün.

Salerno’da ürpertici ve şefkatli bir gece…

Buluşma noktasına vardığımızda gece karanlığı çökmek üzereydi ılık şehrin üzerine. Pek anımsamamamla birlikte, Salerno’ya doğru yolculuk çok vakit kaybetmeden başlamıştı. Salerno, Napoli’ye pek uzak olmasa da, gittiğimde şehre dair ilk izlenimim, karakterinin Napoli’den oldukça farklı olduğuydu. Zira, şehrin pahalılığı ve caddelerin düzenliliği ile göz alıcılığı, elit bir şehirle baş başa olduğumuzu gözler önüne seriyordu. Yine sahil kenarında bir yerde otobüs bizi attı bünyesinden. Kermes benzeri kurulmuş ve küçük bir sokak gibi görünen bir pazarın içinde yürüyorduk. Kâh Napoli, kâh Salerno, “ah ne güzel ılık ılık bir havası var buranın” sözlerimi keskin biçimde yalanlayarak, kesici bir soğukla açtılar geceye perdelerini. Pazarda yürürken, sağ yanımızda bir “Noel baba”nın sevenleriyle fotoğraf çektirdiğine şahit olduk. Bir an durakladıktan sonra, başımıza geçirdiğimiz şapkalarla Noel babayla fotoğraf çekildik. Daha sonra fotoğrafa bakınca kahkahalar attığımı anımsıyorum. Pazarın sonundan dışarıya çıkıp, bu küçük şehrin işlek bir caddesinde bulduk kendimizi. Yağmurun yere bıraktığı ıslaklıkla birleşen cadde lambalarının turuncu rengi, şehri sıcak bir havaya büründürse de, mahşeri kalabalığın sıcak nefesleri bile yetmiyordu ürpermiş bedenleri ısıtmaya. Cadde öylesine ışıl ışıldı ki, iki yanında bulunan binalardan sarkan rengarenk noel süslemeleriyle mağazaların bin bir çeşit ışıklandırmaları, beni bir festivalin ortasındaymış gibi hissettiriyordu.

Caddedeki yürüyüşten sonra, oldukça dar başka bir sokakta yürürken hatırlıyorum kendimi. Birkaç hediyelik eşya dükkânına göz atıp yürümeye devam ediyorduk ki, yol küçük bir meydana çıktı. Böyle küçük meydanlarla karşılaşınca, meydanlar,  İtalyan kültürünün vazgeçilmezi olduklarını bir kere daha hatırlatıyorlardı bana. Zira, buldukları fırsatları, şehirlerine meydan yaparak değerlendirmiş gibiydi İtalyanlar. Araç trafiğinin olmadığı bu tür küçük meydanlar, genellikle kare veya dikdörtgen şeklinde olurlar ve dört yanlarında göz alıcı panjurlu evler, evlerin altlarında da lüks restoranlar bulunur. İşte o evlerin balkonları ışıklarla süslenmiş, meydanın bir köşesine de devasa bir çam ağacı dikilmişti. Bu meydana çıktığımda, o an aklımdan geçenlerse hâlen körpe: “her meydan hem birbirine çok benzerken hem de nasıl eşsiz olabilir, insan her gördüğünde bir kez daha nasıl hayranlıkla seyre koyulabilir?” Pek tabii, birçok fotoğraf çektim o meydandayken ve öylece kalakaldım meydanın ortasında. Zira, çevrede olup bitenleri izlemek kafi geliyordu bana. Tam o an, karşımda gördüğüm biri çok tanıdık geldi. Tanırsınız da nereden olduğunu bir türlü çıkaramazsınız ya… Yanına yaklaştım ve baştan aşağı iyice süzdüm fakat erken davranan o oldu. O anda dünyanın en şaşkın iki kişisi vardı orada sanki. Ortaokulda ön sıramda oturan Cenk, Salerno’da karşımdaydı ve marketten aldığı karton kutudan şarap içiyordu. Kendisinin de Napoli’de öğrenim gördüğünden bahsetti. Uzunca sohbet ettik, bir aralık karton kutudaki şarabından ikram etti ve gecenin ayazında ürpermiş bedenimle buluşan şarap, muhabbetin sıcaklığıyla bir olunca ortaya tadına doyum olmaz bir deneyim çıkıverdi. Kalabalık bir arkadaş grubuyla birlikteydi. “Havamız biraz değişsin” deyip de gecenin kollarına atmış gibiydiler kendilerini sanki. Arkadaşlarıyla da bir müddet sohbet ettikten sonra, fotoğraf çekilip ayrıldık. Tesadüfün etkisiyse hâlen üzerimdeydi.

 Gecenin sonunda kavuşulan yol arkadaşı…

Meydandan geri dönerken artık 24 saatlik yekpare yolculuğun sonu da yaklaşıyordu. Biraz yürüdükten sonra bir parktaki banka oturduk.Gecenin kendine özgü sessizliği, civardaki curcunanın yoğunluğuna rağmen kendini korumayı başarıyordu. Kısa bir süre kaldık parkta, sonra da buluşma noktasına doğru yürümeye başladık. Coşkulu ve heyecanlı bir kalabalık görünce, anladım hedefe ulaştığımı. Otobüsün gelmesini beklerken, küçük ve şirin bir parkın bankında oturmuş ve sohbete koyulmuştuk arkadaşlarla. ESN buluşmalarının doyurucu olan bir tarafı, böylesi farklı kültüre sahip birçok kişiyle sohbet etmekti. Bu yönüyle grup gezileri, kültürel zenginliklerden haberdar olmayı sağlayıp çeşitli kültürlere yönelik aşinalığı pekiştirerek onları özümsememin yolunu açıyordu. Sohbetlerin bir yerinde illa ki vuku bulan sessizliğin ertesinde, kendimizi yolun kenarında otobüsün yolunu gözlerken bulmuştuk. Otobüs biraz fazla gecikmişti ve parktan ayrılıp yolun kenarında geçtikten sonra yaklaşık bir saat beklemiştik onu. Nihayetinde yol arkadaşımız geldi de, bir hışımla attık kendimizi ayazın kesici karakterinden otobüsün şefkatli ve sıcak kollarına. Önümüzdeki dört beş saatte iyi kötü yârenlik edecekti bize…

Salerno hatıratının sonuna geldim. Bir önceki Napoli yazımı buraya tıklayarak okuyabilir, düşüncelerinizi benimle paylaşabilirsiniz.

Hoşça kalın, sevgiler.

This article is six-minute long...

Hi, I wrote my memories left behind from Salerno trip which I visited after Napoli trip which has began in the small hours.

A Night of Shudder and Compassion in Salerno...

When we reached the meeting spot, night was about to descend into the warm city. Even if I do not remember much of it, the journey to Salerno has begun without spending so much time. Although Salerno is not so far away from Naples, my first impression about this city is that its character is completely different from Naples. Because it illustrates that we are face to face with the expensiveness of the city, along with the order and the attractiveness of the streets. Again, the coach left us from his body somewhere near to the coast. We were walking along a bazaar which seems like a kermess in a narrow street. Both Naples and Salerno were starting a new season with a cutting cold in the night by denying my word, which was “what a warm weather they both have.” While walking in the bazaar, we came across a Santa who was taking several photos with his fans. After hesitating a while, we also took a photo with Santa by wearing special hats. Then, I retain I looked the photo and I laughed at myself so hard. After walking away from the bazaar, we found ourselves in the heart of a vibrant street. Although the orange colour of the lamppost, which combined with the remains of wetness of the rain,  was wrapped the city up in a warm weather,  even the warm breathe of the massive crowd was not enough to heat up the estranged bodies. The street was so glittering that both colourful Christmas ornaments, which were dangling from the buildings that were situated two sides of the street and the thousands of lightings of the stores made me feel like in a feast.

After the walking is done in the street, I remember myself walking along in another quite narrow street. While we were looking up some souvenir shops in our walking route, the road led us to a tiny square. Whenever I came across those kind of small squares, all of which reminded me that they are indispensable elements of Italian culture. Since Italians were just like taking every opportunity to build squares in the cities. Those kind of small squares, in which car traffic is forbidden, are mostly rectangular shape or square shape and there are spectacular houses with shutters and luxury restaurants on the ground floor of those buildings. Those houses’ balconies were adorned with the lights, and there was a huge pine tree at the corner of the square. Things passing in my mind when I hit the square is still fresh which is: “How come every single square seems identical while all of which seem quite unique at the same time? And how come a human fall to watch by adoring those squares again and again whenever s/he sees it at first time?” No wonder, I have taken lots of photos there and I simply felt petrified at the heart of the square. It is because it was quite sufficient for me to observe goings-on issues along the square. At that moment, someone I saw at the square looked familiar to me. When you remember something but you cannot quite place him/her exactly, that’s what it is. I came closer to him and I just made eyes at him but it was him who acted earlier. So to say, there were just two most bewildered person on the earth. Cenk, who sit on the front row of mine in along secondary school, was standing in front of me in Salerno and he was drinking wine from a carton box bought from a supermarket. He told me that he was studying in Naples. We talked long time and for a moment, he offered me to share his wine. After that, the wine, which encounters my shivered body, got together with the coziness of the conversation which led to an experience which didn’t get enough of time. He was with a friend group. They seemed that they threw themselves into the arms of the night with the purpose of getting some fresh air. After chatting with his friends for a while, we left there. However, the impact of the coincidence was still with me.

The Companion with whom I reunited at the end of the night…

While I was turning back to the square, the end of the 24 hours of one-piece journey was approaching. After walking a bit, we sit down a bench at a park. Despite of the density of the chaos whereabouts, the unique silence of the night was protecting herself from it. We stayed for a little bit at the park, and then we started to walk towards the meeting point. When I saw a crowd of excitement, I understood that I reached the target. Waiting for the coach, we were in a deep conversation with the friends sitting in a small and cute park. One satisfactory aspect of ESN trips was to talk with numerous friends from various cultural backgrounds. From this aspect, group trips led us to strengthen the familiarity towards the cultures which helped us to internalise the characterictics of those cultures by providing us with becoming aware of the cultural richness of those. After the silence, which definitely occurs at some point of the conversations, we found ourselves waiting for the coach by the side of the road. Coach was late much and we have waited for him roughly for an hour after leaving the park. Eventually, just as our companion arrived, we flounced ourselves into the affectionate and warm arms of the coach by escaping from the cutting character of the frost. He is gonna keep company with us along the upcoming four or five hours…

I am done with my Salerno memories. You may read my previous Naples post by clicking here and you may share your opinions with me.

So long...