Floransa'da ev Sahibi bey amca ile bir gayet garip tecrübe | A Quite weird experience with our elder host in Florence

Merhaba. Son gönderime bir göz attım, sonraki gönderimde Floransa'daki muhterem hostumuzdan bahsedeceğimi hatırladım ve bu buluşmanın yakınlarda cereyan edeceğini yazmışım. Yakınlarda yazımı ekleyeceğimden kastım on ay değildi aslında. Neyse, başlayabiliriz ufaktan...

Uffizi Müzesinden Arno Nehri ve Ponte Vecchio

Bu maceraya eeeen başından başlamak, mevzuya incelikleriyle vakıf olmak için önem arz ediyor. Bundan dolayı ücretsiz konaklama sağlayan bir web sitesi aracılığıyla Floransalı hosta ulaşma sürecinden başlayalım. Biz, önceden de bahsettiğim gibi beş kaplan gücündeki Türk heyetiyle, bizim komünden çıkıp bir kısa İtalya turu yapalım dedik ve Roma'dan Floransa'ya geçerken, arkadaşlarımın sıcak bir yatak bulma sorumluluğunu(!) diğer bir arkadaşım ile üstlendik desek yeridir. Bir hışımla Floransa için host aramaya koyulduk, ve bulduk. Kendisi bana numarasını verdi. Hostelde konaklayanların bildiği üzere içine içine, iliklerine kadar hissettiren 8 kişilik hostel kokan odadan onunla İngilizce konuşmaya başladım gibi oldu. Böyle diyorum çünkü kendisi tam bir italyan ingilizcesi ile konuşurken konuştuğu dilin İngilizce olduğunu düşünerek bana bir şeyler söylüyordu. Fakat sonradan da vakıf olduğum ağız yapısı ve bunun gibi sebeplerden ötürü, bey amca İtalyancayı da öyle konuşuyor. Yaani anlayacağınız koşturarak konuşan cinsten. Sonra, mesajlaşmaya karar verdik. Floransa Ana tren terminalinden (S.Maria Novella) şu an hatırımda kaldığı kadarıyla birkaç durak ötesinde inmemizi, bilmem kaç numaralı otobüse binip evine ulaşabileceğimizi iletti. Asıl maceralar ve olaylar silsilesi bundan sonra başladı. Olaylar dediysem hepsi über mevzular sayılmazdı. Fakat, o maceranın verdiği heyecan beni eğlendirmedi desem yalan olur. Ama bazı enstantaneler var ki... Neyse, biz adamın dediği durakta tren durduğunda, sırtımızda eşşek yüküyle çantalar bi taraftan( halbuki birkaç günlük seyahat için ne diye alırsın o kadar şey), birkaç yüz yıllık trenin vursan ikiye ayrılacak kapısını açamamamız bi' diğer taraftan derkeeen, trenden inemedik mi biz. Firenze Centrale durağından başka çare kalmadı. O durakta indik. Fakat, adamın dediği otobüsü bekleee bekleee ne gelen var ne giden... Bu arada yanlış olmasın ama saat gece yarısını geçmişti. Dedik bi' taksi çevirelim parasıyla değil mi yahu, beş kişiyiz ne de olsa bölüşürüz, krallar gibi gideriz evimize. Taksiciye yanaştım, dedim ''Ciao mio amico, posso entrare?*'', adam dedi ki; ''Gardaş bu taksiye dört kişi sığıyor, beşinci kişiyi alırsam suç işlemiş olurum.'' Dedik abi tamam, eyvallah. Sonra bekle bekle olmuyor, bey amca de gelip almıyor bizi. Nerede Türk misafirperverliği caanım. İşin şakası, kek olsuuun, acil durum odası olsuuun, derin entelektüel bilgileri olsun iyi ağırladı bizi sağ olsun. Biz verdik kendimizi yola, yürürüz yahu ne kadar tutar ki en fazla dedik. Tuttu mu 1 saat. Yürürüz yürümesine bi' saat ama evvelsi günlerin verdiği yorgunluk artı o her geçen kilometrede yükü artan sırt çantalarıyla iflahımız kesildi ve gece saat 02:00 sularında eve vardık. Bundan sonra bizi bir karşılaması var ki, bando takımı ve kuş sütü eksik idi sadece...

Michelangelo Tepesinden Duomo

Eve vardıık. Evin bulunduğu muhit, hani şehrin biraz dışında, yeni ve lüks sayılabilecek tarzda bölgeler olur ya. Ha, işte tam da öyle bir yerde, cillop gibi bir bölge anlayacağınız. Zili çaldık, girdik. Çıkıyoruz katları, çıkıyoruuuuz. Bir de ne göreyim, anadan üryan denilebilecek şekilde, bir slip ile bizi karşıladı. Neyse girdik içeri. Tanıştık. Kendisi 60 yaşlarında öğretmen bir amca, yalnız yaşıyor ve bu ağırlama işinde de bir marka denilebilecek düzeyde. Zira, gerek referansları, gerek kutu gibi evinde onlarca kişiyi ağırlama kapasitesi olsun gönlü bol biri olduğunu gözlemledim. Hatırladığım kadarıyla evin kapısından girdikten sonra hemen sağda duvarın etrafı çevrilmiş bir şekilde, perde ile kapatılmış, 2*1 m civarında kabin tarzı bir şey gördüm. Sordum. Kendisi dedi ki: ''O bir tür acil durum odası, eğer son dakikada gelenler olursa ve müsaitsem bu küçük odamsı kabinde ağırlıyorum onları.'' İzniyle girip baktım, içeriye adım attığınız anda bir yatak görüyorsunuz ve sol ve sağa ikişer adım atmaktan başka yapabileceğiniz bir şey de yok. Girdiğiniz gibi kendinizi yatağa atmalık bir kabin, bir tür uyu artık be oğlum kabini. 

Salona geçip oturduk. Sohbet muhabbet, bayağı entelektüel, gayet bilgili, kültürlü bir kişi amca. Floransa'nın yerlisi ama o bölgenin karakteristik özelliklerini pek taşımıyor. Aynı zamanda fazlasıyla cömert. Saat ilerledi... Gençler ben yatıyorum dedi, ve bizden önceki gün orada konaklamaya başlayan ve şu anda içerideki iki kişilik odada uyumakta olan biri Arjantinli ve biri Çinli iki arkadaş olduğunu, dolayısıyla sessiz olmamız gerektiği uyarısını iletti ve gitti. Ben ve bir arkadaş Anadolu tarzı yer yatağında, salonda uyuduk. Diğer üç arkadaş yurt odası vari üç kişilik odaya geçtiler. Sabah oldu. Fazla zaman harcamadan dışarı çıkacaktık. Fakat bey amca bize çeşitli uyarılarıyla geldi. Dedi ki: ''Gençler, bir ayarlama çekelim, akşama nasıl yapalım yemeği?'' Kız arkadaşlar dediler ki biz yemek yaparız, kendisi de onlara nelerin lazım olduğunu sordu, not aldı ve malzemeleri alacağını söyledi. Ben de size güzeeel bir kek yaparım dedi ve akşam gecikmeyin ha, akşam 7'de evde olun ki yemeği yapalım deyip evden ayrıldı. Biz de onunla çıktık. Yanımızdan arabasıyla geçip hadi atayım sizi de bir piazza'ya dememesi dokunmadı değil :) Biz, aklımızın bir köşesinde bey amca çağırdı yetişmemiz lazım diye konuşarak o günü bitirdik. Eve vardık, yemekler yendi. Bey amca yemekleri çok beğendi, teşekkür etti. Şimdi bir de benim kekimi görün siz demese de ''haydi kek yiyelim'' dedi. Yanında ne içersiniz diye sordu. Dedik çay iyi gider. ''Çay istiyorsunuz da ne çayı, bin türlü çay var'' dedi. Mutfağa geçtik, dolabı açmasıyla küçük küçük kavanozlarda onlarca çay türünü görünce dimağım genişledi. Aldım inceledim, kavanozların üzerinde etiketler var yahu dememe kalmadan ''Rize TR'' yazılı kavanozla göz göze gelmemle, yurdumdan bir parça diye kokusunu ciğerlerime çekmem bir oldu. Bu, en iyi hareketlerinden biriydi bey amcanın.

Çaylarımızı aldık, kekimizle birlikte afiyetle yiyorduk ki... Bey amca, ''benden bu kadar, size iyi geceler gençler, kekin kalanını sabah kahvaltıda yeriz'' dedi. Fakat gençliğin, öğrenciliğin, delikanlılığın verdiği tesirle biz o gece o keki bitirdik abi :) Sonra da bi' güzel uyuduk. Sabah, bey amcanın birilerine bir şey söylenmesi ile uyandım. Arkadaşlarla konuşuyormuş, sordum ne oldu diye. Demiş ki; ''Biz o keki kahvaltıda yiyecektik niye bitirdiniz olm koskoca keki.'' Beni bir gülme aldı, gülemedim. Daha o şoku(!) atlatamadan, evvelsi günden aldığı malzemelerin bedeli olarak yanlış olmasın ama kişi başı 2.10€ gibi bir ücret talep etti. Dedik tamam, ama bir yandan içimizden o 10 cent de neyin nesi diye içimizden geçirirken, bu kadar cömert ve paylaşımcı bir insanın ''konuklarımın boğazından bir kuruş haram lokma geçirmem tadındaki karakterini'' anımsayınca ha tamam o zaman olduk.

Üzerinden yaklaşık dört sene geçen bu güzel anılarla dolu seyahatimden hatırladıklarım şimdilik bu kadar. Atladığım olursa, tekrar bahsetmekten kendimi alamayabilirim. Bu vesileyle Floransalı bey amcaya teşekkür ediyorum. Kendisini tanıdığıma çok memnun oldum.

Umarım yazımı beğenmişsinizdir. Öyleyse, elinizi paylaş butonuna götürmekten alı koymayın lütfen olur mu? 

Bir önceki "Floransa I" yazımı okumak için buraya tıklayabilir, görüşlerinizi benimle paylaşabilirsiniz.

Eyvallah... 

* Merhaba birader, içeri girebilir miyim?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hi again. I just looked up my last post, and I remembered to talk about our host from Florence on the next post. I see that I wrote ''I'm gonna talk about this experience soon''. Actually, I did not mean ten months by ''soon''. By the way, let's begin...

It is so important to talk about this adventure from the very beginning in order to have a good grasp of the experiences gained. Let's start with finding our Florentine host via a web site which is especially preferred by students, backpackers, hitchhikers etc. free accommodation. As I mentioned you before, we five poweeerful Turkish students started our journey from our little comune in order to see Italy's main destinations such as Rome, Florence and Pisa. So, Me and my one friend assume the responsibility(!) of finding a warm bed for us, and we quickly started to find a host from Florence, and we did it. Our host gave me his telephone number. As people who has stayed at hostels may know that there is always a strong odor in these kind of hostel rooms. I started to talk with our host on the phone when I was in our penetrating eight-person hostel room. But, our host was speaking so complete Italian English on the phone that I hardly recognized his words. After a while, I understood that because of his mouth and fast level of speaking, he is also speaking quite fast in Italian. Then, we started to text. As I recall now, he said us that you can drop off one or two stops before the Florence Central Train Station(S.M.Novella), and then you should take whatistsname number bus to reach my home. After that, our adventures and sequence of events have started. Actually, not all those experiences can be considered as uber ones. However, the excitement that I have been going through was quite fun for me. On the other hand, there are some events to be considered odd. Anyway, when the train stops on the place that our host told us to drop off, there are both weighty backpacks and a train from 20th century whose doors are standing still but the moment you kick them,  they look like thay will fly to pieces. Those happened within a few minutes, and we couldn't drop off on this stop. There is no way to drop off a stop instead of Florence Central Station. We reached that station, and we started to wait for the bus that our host told. But, there is no whatitsname number bus. As I remember, it was midnight. Then, we thought about taking a taxi, money talks maan! We are five, we can split and we can go our home like the kings dude! I came near the cab, and I told the driver that ''Ciao mio amico, posso entrare?*'', he said: ''My friend, this cab is for four people, but you are five. If I take you all, I would commit an illegal act. We have waited for something that we don't know at all, and our host couldn't come to take us from there, it is nothing to with Turkish hospitality. Joking aside, he hosted us perfectly by cooking cake, showing emergency room, and vast knowledge. We hit the road. We thought that it is nothing, we can walk this much. It was one hour-long. We can walk that long, but it was a bit much for this day both because of tiring previous days and because of heavy backpacks. We were exhausted, and it was around 2:00 in the night when we reached the home. Our host greeted us so perfect that there was just marching band missing...

Palazzo Vecchio

The neighbourhood of the apartment was a bit away from the city centre. It can be considered new and somewhat luxury. We rang the bell, and we started to walk up and up... Lo and behold, there was a guy who was standing just out of his apartment door just with his slip, nothing at all. Anyway, we met. He was around 60, and he was teacher. He has been living alone. He was just like a brand in these kind of hospitality issues. Because he didn't just have lots of positive references, he also have had a small and cozy home which has been a home to hundreds of people. Most of all, he was a generous-hearted man. There was two-metres wide, one-metre long a cabin-like space just on the right of the entrance door, it was surrounded by a cover. I asked him about it. He said: '' It is a kind of emergency room for people who need to come and stay here at the last-minute. I host them in this room-like place in these kind of situations.'' I went inside by permission of him. Once you go inside, you immediately see a bed. There is nothing to do instead of moving two steps on the right and left. It is a kind of bed that you can just tumble. In other words, it is a ''Come ooon! Sleep maaan!'' room.

We went into living room. Chatting went through a lot. He was a quite intellectual person. He was a resident of Florence but he was not like a typical Florentine people. He was also so generous as I said before. As time went by, he said: ''I'm going to sleep guuys, please be silent because there are other two girls sleeping here in the home, one of them is Argentinean, the other is Chinese.'' Then, we stayed a little bit awake. Me and one of the guys slept on the ground on a shakedown-like thing,which was just like Anatolian culture. Other three guys went inside another room which was just like a student dormitory. In the morning, we were gonna go out without spending our time in order to see the glorious Renaissance city. However, our host said: ''Guys, we should arrange dinner thing, how to do it?'' Girls said that we can cook. He told them that you can give me the list of things you need to use for cooking. He noted them, he said: ''I'm gonna buy them all, I will cook a quite good cake for the night. Don't be so late, come back till seven for dinner.'' We went out together with him. When we were going to nearest stop to go to the city centre, he just passed with his car without saying ''I can drop you a nearest piazza guuys''. It was a little weird just for our culture. We ended the day by chatting like ''we have to catch the dinner, we are gonna cook bla bla.'' We arrived home, dinner is done. Our host liked the dinner, he said: ''Thanks, and let's eat the cake I made, what would like to drink?'' We said: ''Tea of course.'' He said:'' Okay, but what kind of tea, there are lots of them.'' We went inside of kitchen. Once he opened the cabinet, my horizon was widened by tens of little tea jars. I checked them. No sooner had I saw the labels on each jar, I saw the jar that was written ''Rize TR'' on it, and I inhaled all the odor as it is a piece from my homeland. This one was one of the best moves of our host.

A view from Uffizi Museum

We got our tea cups. Just as we were tucking in our stuff, dear host said:''That's all from me for tonight, I am going to sleep guys, we can eat the rest of the cake tomorrow on breakfast.'' But, the energy of the youth, studentship did not let us to keep the rest. We ate all the cake bro. Then we slept well. I woke up by talking of someone around me on the next morning. I realized that he was talking to my friends, I asked them about the issue. Host said them that ''Why did you eat all the cake maaan, we were gonna eat it on breakfast?'' I was about to laugh, but I couldn't. We couldn't get over this shock yet... We were requested to pay around 2.10€(not sure about the exact price) each for the things he bought for dinner. We were like ''what are those ten cents for?'' At the same time, we thought that a man just like him cannot give ill-gotten food anyone staying at his place. That is because he was generous and honourable.

Those are the some Florence trip memories that I recall for now, which was around four years ago. If I remember something to add, I can't help to share with you. I'd like to take this opportunity to thank our host from Florence. I am glad to meet him.

I hope you like my article. If so, please do not keep yourself from pressing Share button.

You can read my previous post "Florence I" clicking here and sharing your thoughts with me.

Ta-ra!


* Hi Bro! May I come in?